به تازگی دانشمندان توانسته اند بیش از ۲۵۰۰ لیتر بیوسوخت جت از هر هکتار زمین نیشکر تولید کنند.
سهم صنعت حمل و نقل هوایی از انتشار جهانی دی اکسید کربن (CO2) توسط بشر ۲% است. اگرچه ممکن است این مقدار کوچک به نظر برسد (برای مثال صنایع تولید برق ۴۰% از انشار جهانی CO2 را تشکیل می دهد)، اما صنعت هوانوردی یکی از منابع تولید گازهای گلخانه ای به شمار می رود که به سرعت در حال رشد است (پیش بینی می شود تقاضای مسافرت هوایی در ۲۰ سال آینده دو برابر شود).
امروزه خطوط مسافربری هوایی به منظور کاهش میزان انتشار کربن خود تحت فشار هستند و از طرف دیگر نوسانات جهانی قیمت نفت به ضرر این صنعت تمام می شود. علاوه بر این، تکنولوژی پیشرفته و هزینه بالا، فرآیند تبدیل نفت خام به سوخت جت را بسیار پیچیده کرده است.در نتیجه، این چالش ها علاقه شدیدی به سوختهای جت با منشا زیست توده (بیومس) ایجاد کرده است. بیوسوخت جت می تواند از مواد مختلف گیاهی، از جمله نیشکر، نشاسته گیاهی و زیست توده لیگنوسلولوزی (Lignocellulosic biomass)، با روش های مختلف شیمیایی و بیولوژیکی تولید شود.
در مطالعات اخیر نشان داده شده است که با استفاده از نیشکر (اصلاح ژنتیکی شده) می توان بیش از ۲۵۰۰ لیتر (۱۵ برابر بیشتر از سویا) بیوسوخت جت از هر هکتار مزرعه تولید کرد. این بدان معنی است که یک هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ می تواند برای مدت ۱۰ ساعت با بیوسوخت تولید شده در ۵۴ هکتار زمین پرواز کند.
با این حال، حتی پس از تلاش های تحقیقاتی فراوان و تجاری سازی قابل توجه آن، حجم تولید فعلی بیوسوخت جت بسیار کم است. تولید نیشکر در مقیاس وسیع تر همچنان نیازمند پیشرفت تکنولوژی و کاهش هزینه مواد اولیه آن است.
لازم است بدانید نیشکر شناخته شده ترین منبع بیوسوخت در دنیا محسوب می شود و برزیل بزرگترین تولید کننده آن است.
