در حال حاضر دنیا بیش از هر زمان دیگری در مبارزه با تغییرات آب و هوایی نیاز به تکنولوژی جذب کربن دارد.
در ابتدا به نظر می رسید امضای معاهده پاریس در سال ۲۰۱۵ بین تمام ملت ها، نقطه عطفی در جلوگیری از تغییرات آب و هوایی باشد، اما در حال حاضر بسیاری از کشورها از اهداف تعیین شده خود عقب افتاده اند و انتشار گازهای گلخانه ای در سراسر جهان همچنان افزایش یافته است. نکته قابل تامل اینجاست که این اهداف کاملا محافظه کارانه انتخاب شده بودند تا به طور موفقیت آمیز از افزایش دمای کره زمین را به میزان ۲ درجه سیلسیوس جلوگیری کنند، به همین دلیل حتی اگر تمام کشورها میزان انتشار گازهای گلخانه ای خود را کاهش می دادند، صرفا به تاخیر افتادن فاجعه تغییرات آب و هوایی می انجامید؛ نه راه حل دائمی آن.
از همین رو، تنها روش موثر کاهش انتشار کربن، ایجاد یک رویکرد همه جانبه و قانون مند است که از تمامی استراتژی های ممکن در این راه استفاده کند. این مهم با سرمایه گذاری هنگفت در جذب کربن، استفاده و ذخیره آن (carbon capture, utilization and storage: CCUS) محقق می شود. این تکنولوژی دی اکسید کربن را از دودکش ها و حتی از هوای بیرون جذب و به مواد مفید تبدیل می کند و می تواند آن را در زیر زمین ذخیره کند. تکنولوژی CCUS قابلیت جذب ۱۰۰% کربن منتشر شده از سوختن سوخت های فسیلی مورد استفاده در تولید برق و صنایع دیگر (سیمان و …) را دارد و حتی می توان از آن در صنایعی که امکان استفاده از منابع انرژی تجدید پذیر وجود ندارد بهره برد تا از انتشار مستقیم کربن به جو زمین جلوگیری کرد.
با وجودی این که CCUS در گذشته به دلیل گران بودن و عدم اثبات کارایی آن، در پروژه های ساخت و توسعه در کشورهای اورپایی و آمریکا با مخالفت مواجه شده بود، اما امروزه با پیشرفت های اخیر در کارایی و کاهش هزینه ها، این فناوری را بسیار موثر و مقیاس پذیر تر از قبل ساخته است. به همین دلیل سرمایه گذاری بیشتر در این بخش، به منظور گستردگی این فناوری در سرتاسر دنیا امری بسیار ضروری تلقی می شود.
در همین راستا، بر طبق محاسبات شورای بین المللی تغییرات آب و هوایی (IPCC)، که از زبده ترین دانشمندان و متخصصین در زمینه آب و هوا، انرژی و محیط زیست بهره می برد، تکنولوژی CCUS هزینه جلوگیری از گرمایش زمین به مقدار ۲ درجه سیلسیوس را به نصف کاهش داده است. علاوه بر این، پیش بینی آژانس بین المللی انرژی (IEA) حاکی از آن است که جلوگیری از افزایش گرمایش جهانی بدون استفاده از CCUS غیرممکن خواهد بود و تا سال ۲۰۵۰، این فناوری به تنهایی ۱۵% از سهم کل کربن منتشر یافته در دنیا را کاهش خواهد داد. اگرچه برای نجات کره زمین و حفظ حیات بشر استفاده از انرژی تجدید پذیر شرط لازم است اما کافی نیست و بدون دستیابی و گستردگی تکنولوژی کربن زدایی CCUS این امر امکان پذیر نخواهد بود.
کربن زدایی یا کربن گیری از طریق CCUS به سه روش اصلی صورت می گیرد: استفاده در نیروگاه های تولید برق موجود که از سوخت فسیلی استفاده می کنند، استفاده در صنایع سنگین که نمی توان از منابع انرژی تجدید پذیر بهره برد، و حذف مستقیم کربن از هوا. کلیه نیروگاه هایی که از زغال سنگ، نفت و گاز طبیعی به عنوان منبع انرژی خود استفاده می کنند، می توانند با استفاده از CCUS انتشار کربن دی اکسید خود را متوقف سازند. حتی خوش بینانه ترین پیش بینی ها برای کابرد گسترده انرژی پاک، نشان می دهد که سوخت های فسیلی به زودی ناپدید نخواهند شد: یک سناریو IEA برای پیش بینی آینده پایدار تخمین می زند که سوخت های فسیلی تا سال ۲۰۴۰ همچنان ۶۰% از انرژی مصرفی جهان را تشکیل می دهند.
گرچه نیروگاه های تولید برق از زغال سنگ، که بیشترین سهم از انتشار کربن را دارند، در کشورهای اورپایی و آمریکا در حال تعطیل شدن هستند، اما این نیروگاه ها در کشورهای در حال توسعه رو به رشد هستند و تخمین زده می شود که تا دهه ها مشغول به کار باشند. بنابراین کاهش انتشار کربن ناشی از سوزاندن سوخت های فسیلی موجود با تکنولوژی CCUS، برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی ضروری خواهد بود. این سیستم های پیشرفته در آینده با کمک یک اقتصاد چرخشی می توانند جذاب تر نیز شوند؛ در این صورت کربن جذب شده می تواند برای کاربرد های دیگر، از جمله تولید بتن یا پلاستیک، دوباره به فروش رسد و یا بازیافت شود.