اولین قطار هیدروژنی دنیا ، توسط شرکت فرانسوی آلستوم ساخته و به راه‌آهن سراسری آلمان، اضافه شده است.

آلمان اولین قطار هیدروژنی جهان را به راه‌آهن خود وارد کرد تا اقدامات جدی برای حذف نمونه‌های دیزلی و اضافه شدن مدل‌های مدرن، با آلودگی کمتر آغاز شود. دو قطار ساخت شرکت فرانسوی آلستوم (Alstom) با رنگ آبی روشن، روز گذشته با نیروی حاصل از هیدروژن، مسیر ۱۰۰ کیلومتری بین شهرهای شمالی آلمان را طی کردند. آنری پوپارت لفارج مدیرعامل شرکت آلستوم ، در ایستگاه شهر برمرفورده آلمان جایی که قطارهای هیدروژنی سوخت‌گیری می‌کنند، در جریان مراسم رونمایی این دو قطار گفت:

اولین قطار هیدروژنی جهان، به مرحله‌ی خدمات تجاری وارد می‌شود و اکنون آماده‌ی تولید انبوه است.

بر اساس گفته‌های مقامات این شرکت فرانسوی، تا سال ۲۰۲۱ راه‌آهن ایالت نیدرزاکسن آلمان به ۱۴ دستگاه قطار هیدروژنی دیگر با هزینه ۱۰۰ میلیون دلار مجهز خواهد شد؛ دست اندرکاران ایالت‌های دیگر آلمان نیز، به خرید قطارهای پاک فرانسوی‌ها، علاقه نشان داده‌اند. قطار هیدروژنی آلستوم ، تا حدود ۱۰۰۰ کیلومتر مسافت را با حداکثر سرعت ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت با یک مخزن هیدروژن طی می‌کند که تقریباً مشابه نمونه‌های دیزل است.

مقامات آلستوم محصول خود را جایگزین مناسب، بدون آلاینده و کم سر و صدایی برای قطارهای دیزل روی خط‌آهن‌های استاندارد معرفی می‌کنند که برای کاهش آلودگی در بسیاری از شهرهای آلمان، مفید خواهد بود. استفان شرانک مدیر پروژه‌ی قطار هیدروژنی آلستوم می‌گوید:

مطمئناً قیمت قطار هیدروژنی از دیزلی بیشتر است، اما هزینه‌های نگه‌داری و کارکرد نمونه‌ی هیدروژنی کمتر خواهد بود.

مدیران ارشد آلستوم همچنین اعلام کردند که مقامات کشورهای دیگر، شامل بریتانیا، هلند، دانمارک، نروژ، ایتالیا و کانادا به‌دنبال فناوری قطارهای هیدروژنی هستند. پیش از این دولت فرانسه اعلام کرده بود که تا سال ۲۰۲۲، قطارهای هیدروژنی به ناوگان راه‌آهن این کشور خواهند رسید.

نظر شما در مورد اولین قطار هیدروژنی جهان چیست؟

حقایق قدیمی ترین آسیاب‌ بادی ایران (نشتیفان)، شاهکار مهندسی عصر صفویه

آسیاب‌ها یا آس‌بادهای نشتیفان از جاذبه‌های زیبای روستای نشتیفان  هستند. نشتیفان در جنوب شرقی خوافدر استان خراسان رضوی قرار دارد. این شهر به خاطر وجود آسیاب‌های بادی قدیمی‌اش مشهور است. نام شهر از دو جزی نش به معنی نیش و تیفان به معنی توفان تشکیل شده است. وزش بادهای موسمی منطقه سیستان که همه ساله به مدت حدود ۱۲۰ روز ادامه دارد، موقعیت خاصی را برای ابداع آسیاب‌های بادی منحصر به فرد در این شهر به وجود آورده است. مردم محلی آسیاب بادی را «آس باد» می‌نامند. پیشینه ساخت آسیاب‌های بادی در ایران به قبل از ورود اسلام می‌رسد، اما سابقه ساخت آسیاب‌های بادی نشتیفان به عصر حاکمیت صفویه برمی‌گردد. با این توضیح مختصر به سراغ حقایق آسیاب‌های بادی نشتیفان می‌رویم.

۱. آسیاب‌های بادی همان‌طور که نام آن‌ها پیدا است، با حرکت باد کار می‌کنند و سابقه آن‌ها به ایران باستان می‌رسد.

۲. قدیمی‌ترین و مهم‌ترین منبع مستند در زمینه سابقه آسیاب‌های بادی در ایران تاریخ ابن خلدون است. این منبع تاریخی سابقه آسیاب‌های بادی در ایران را به پیش از اسلام می‌رساند.

۳. آسیاب‌های بادی نشتیفان در استان خراسان رضوی و شهرستان خواف، در دوره صفویه ساخته شده و از آن زمان برجای مانده‌اند.

۴. آسیاب‌های بادی نشتیفان شاهکار مهندسی ایرانی را نشان می‌دهند.

۵. ساختار آسیاب‌های بادی نشتیفان معماری خاصی دارد و به آسیاب‌های بادی دیگر که به‌صورت چرخشی کار می‌کنند، شباهت ندارند.

۶. در شهر نشتیفان در حال حاضر بقایای ۴۰ آسیاب بادی وجود دارد که منظره‌ای بی‌بدیل را خلق کرده‌اند.

۷. مهم‌ترین آسیاب‌های بادی نشتیفان مرمت و بازسازی شده و قابلیت استفاده را دارند.

۸. برخی از آسیاب‌های بادهای نشتیفان در حال حاضر فعال هستند و برای آسیاب کردن از آن‌ها استفاده می‌شود.

۹. آسیاب‌های بادی این منطقه را آس‌باد نیز می‌گویند.

۱۰. اصلی‌ترین منبع انرژی آسبادهای نشتیفان، باد ۱۲۰ روزه سیستان است که نه فقط در همان ۱۲۰ روز، بلکه در تمام مدت سال اثرات آن وجود دارد. ناگفته نماند که بادهای دیگری مانند باد نیشابور نیز محرک این آسیاب‌ها هستند.

۱۱. وزش بادهای ۱۲۰ روزه سیستان در دوره گرم سال از اردیبهشت تا پاییز است و منشا این بادها که به بادکوه معروف هستند، ارتفاعات پربرف کوه بابا در هندوکش هستند.

۱۲. بنای آسبادها از ساده‌ترین مصالح موجود، یعنی از خشت، گل و چوب ساخته شده و ساختمان آن از دو طبقه اصلی تشکیل شده است.

۱۳. طبقه همکف آسباد سالن اصلی آن است که محل قرار گرفتن سنگ بزرگ و مدر آسیاب است و کار اصلی آسیاب غلات در آنجا انجام می‌شود. این طبقه را برخلاف جهت حرکت باد ساخته‌اند تا هنگام وزش باد، مشکلی برای ادامه فعالیت نداشته باشد. از این طبقه به عنوان انبار غلات استفاده می‌شود.

۱۴. پره‌های آسیاب از چوب ساخته شده‌اند، در قسمت فوقانی قرار دارند و سبک هستند تا به راحتی حرکت کرده و بتواند سنگ بزرگ طبقه زیرین را به حرکت درآورد.

۱۵. در آسباد خوانشرف نهبندان برای پره‌ها از شاخه‌های نخل استفاده شده است. نکته جالب در معماری آسباد، قرار گرفتن درب ورودی آسباد، پشت به باد است.

۱۶. آسیاب‌های بادی نشتیفان برخلاف آسیاب‌های بادی که معمول است، پره‌های دایره‌ای ندارند و چرخش آن‌ها به‌صورت دایره‌ای حول مرکز خود نیست.

۱۷. آسیاب‌های بادی نشتیفان به شکل ایستاده ابداع و ساخته شده و پره‌های آن به‌صورت عمودی حول محوری استوانه‌ای شکل و چوبی با ساختاری ساده به طبقه زیرین و روی سنگ‌های آسیاب متصل می‌شود.

۱۸. در حفره‌ای که زیر سنگ‌ها وجود دارد، دستگاهی است خیلی قدیمی و ابتدایی که بر اساس کار اهرم می‌تواند به جای ترمز، سنگ‌ها را به هنگام لزوم از حرکت بازدارد.

۱۹. در آسبادها ابزاری به نام «تخت وحشت» وجود دارد که از پایین و از داخل آسیاب حرکت سنگ‌ها را کند می‌کند، پس از آن بلافاصله چرخ و پر را در بالا با اهرم دیگری به نام «نی‌باد» کاملا مهار کرده و کار تعطیل می‌شود.

۲۰. محور و چرخ پر در حفره‌ای به نام «کلوسی» با «خرپل» ارتباط می‌یابد و میله‌ای خراطی شده با نام «قلندرک» حرکت محور را در داخل کلوسی تسهیل می‌کند.

۲۱. بی‌نظمی باد، خللی در کار آسیاب به‌وجود نمی‌آورد و کار به آرامی پیش می‌رود.

۲۲. در آسبادهای نشتیفان یک جوال گندم ۳۰ تا ۴۰ منی (کیسه گندم ۱۵۰کیلویی) در پرخو (مخزن گندم) ریخته می‌شود و تا آرد شدن گندم نیازی نیست آسیابان، آسیاب بادی را کنترل کند. اگر باد بوزد آسیاب کارش را انجام می‌دهد.

۲۳. کار آسبادهای نشتیفان را تنها نبودن و نوزیدن باد می‌تواند مختل کند. برعکس آن، هرچه باد بیشتر و تندتر بوزد حرکت آسبادها نیز سریع‌تر انجام می‌شود.

۲۴. جالب است بدانید که سیستم طراحی آسبادها در عین سادگی، کارایی فوق‌العاده‌ای داشته و نیروهای طبیعی را بدون صرف هزینه به کار می‌گرفته است. این آسبادهای طبیعی هیچ گونه آلودگی برای طبیعت ایجاد نمی‌کرده و هیچ آسیبی به چرخه طبیعت وارد نمی‌کردند.

۲۵. وجود آسبادها نقش اساسی در زندگی و معیشت مردم نشتیفان برجای گذاشته است.

۲۶. در روزگارانی که هیچ نیروی خاصی برای رفع نیازهای بشر وجود نداشت، مهار باد و استفاده از آن جهت آرد نمودن گندم سبب افزایش کارایی نشتیفان و اقتصاد آن شده بود.

۲۷. در نشتیفان در فصول کم باد از رودخانه‌های جنوب نشتیفان که در این زمان از جریان آب برخوردار بودند، جهت به کارگیری آسیاب‌های آبی استفاده می‌شد. بقایای آسیاب‌های آبی در نشتیفان قابل رویت است.

۲۸. امروزه آسیاب‌های نشتیفان مرمت شده و از آن‌ها استفاده می‌شود، این آسیاب‌ها امروزه در حال فعالیت هستند.

۲۹. متاسفانه تا به امروز تلاش جدی برای معرفی آسبادهای نشتیفان صورت نگرفته است. در حال حاضر مسئولان میراث فرهنگی تلاش می‌کنند تا از طریق رسانه‌های موجود، این آسیاب‌ها را به جهانیان بشناسانند.

۳۰. استفاده از ظرفیت‌ آسبادهای موجود در نشتیفان و دیگر آثار تاریخی، برای گسترش گردشگری در این منطقه، می‌تواند موجب رونق اقتصادی در منطقه شود.

۳۱. در حال حاضر آسبادهای نشتیفان به عنوان یک اثر تاریخی شگرف در حال فعالیت است و به‌عنوان یکی از جاذبه‌های توریستی قابل بازدید است.

باتری های بزرگی که به‌عنوان سیستم پشتیبانی در مرکزهای داده وجود دارند، می‌توانند با اتصال به شبکه، نوسانات الکتریسیته را جبران کنند.

در پارکینگ دیتاسنتر مایکروسافت در ویرجینیای جنوبی، کانتینری قرار گرفته که آزمایش های مهمی در آن انجام می‌شود. پیشرفته‌ترین تلاش‌های آمریکا برای تولیدانرژی‌های پاک می‌تواند در اینجا رقم بخورد. گروهی از مهندس‌ها در این محل جمع شده‌اند تا مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را برای شبیه‌سازی برهم‌کنش بین دیتاسنتر و اپراتور شبکه انجام دهند. آن‌ها می‌خواهند به این پرسش پاسخ دهند: آیا سیستم‌های باتری عظیم در مراکز داده می‌توانند به اپراتورهای شبکه کمک کنند تا قطعی‌های کوچک و افت بار تقاضای برق را در طول روز جبران کنند؟

این کار، پژوهشی فنی و خسته‌کننده است؛ اما کاربردهای آن برای سامانه‌ی تولید الکتریسیته بسیار گسترده خواهد بود. اگر آنها موفق شوند، شرکت‌های تولید برق نیازی به ساخت نیروگاه های برق گاز طبیعی جدید نخواهند داشت. فراهم کردن الکتریسیته موردنیاز دیتاسنترها با کمک انرژی باد و خورشیدی امکان‌پذیر خواهد شد. مهندسان مایکروسافت حتی به تجدیدنظر در راه‌های خرید و فروش برق فکر می‌کنند.

شون جیمز، سرپرست پژوهش‌های انرژی مایکروسافت می‌گوید:

 در آینده شما یک دیتاسنتر یا نیروگاه برق نخواهید داشت بلکه چیزی حد واسط، به‌عنوان مثال یک نیروگاه دیتا در اختیار خواهید داشت. در این حالت این نیروگاه دیتا نه تنها باری اضافه بر شبکه نخواهد بود بلکه به تامین‌کننده‌ی آن بدل می‌شود. ما محاسبات بسیاری را انجام می‌دهیم و با شرکای زیادی همکاری می‌کنیم تا همه‌چیز به‌درستی پیش رود؛ اما به‌واقعیت پیوستن این ایده، لحظه‌ای بسیار خاص برای ما خواهد بود.

در سالهای اخیر شرکت‌های فناوری به انرژی‌های تجدیدپذیر روی آورده‌اند و قراردادهای طولانی‌مدت با پروژه‌های بادی و خورشیدی بسته‌اند تا نشر کربن دی‌اکسید مرتبط با مصرف الکتریسیته خود را جبران کنند؛ اما بسیاری از شرکت‌هایی که صرفا جبران نشر کربن دی‌اکسید برایشان کافی نیست، به چالش تولید مستقیم انرژی موردنیاز عملیات‌هایشان از خورشید و باد روی آورده‌اند.

شون جیمز، سرپرست پژوهش‌های انرژی مایکروسافت

سال گذشته گوگل اعلام کرد که همه‌ی نشر کربن دی‌اکسید خود را با تولید انرژی تجدیدپذیر جبران کرده است و قصد دارد تا مصرف الکتریسیته خود را با تولید انرژی تجدیدپذیر همگام‌سازی کند.

یکی از مشخصه‌های این ابتکار، ایجاد پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر در مناطق استقرار گوگل است؛ اقدامی که به‌طوری موثر سبب تامین پاک برق منطقه می‌شود. این کار تغییری عمده برای گوگل است؛ چراکه گوگل پیش از این بر پروژه‌هایی در مناطق بادخیز مانند دشت‌های بزرگ و شمال اروپا تمرکز داشت تا نشر کربن دی‌اکسید خود در دیگر مناطق جهان را جبران کند.

آمازون و مایکروسافت نیز اقدامات مشابهی انجام داده‌اند. آمازون نخستین پروژه‌ی انرژی بادی شمال کارولینا را راه‌اندازی کرد و مایکروسافت قراردادی امضا کرده است تا به توسعه‌ی یک مزرعه خورشیدی ۵۰۰ مگاواتی در ویرجینیا کمک کند. این قرارداد، بزرگ‌ترین خرید خورشیدی است. حتی سامسونگ نیز قصد دارد تا سال ۲۰۲۰ در دفترهای خود از انرژی تجدیدپذیر استفاده کند.

شرکت PJM Interconnection، الکتریسیته منطقه‌ای شامل ۱۳ ایالت، از کارولینای شمالی تا ایلینویز را تامین می‌کند. اندرو لویت، استراتژیست ارشد بازار این شرکت می‌گوید:

چنین خریدهایی بسیار سریع‌تر از آن چه که از دست ما (شرکت PJM Interconnection) برمی‌آمد، به توسعه‌ی انرژی تجدیدپذیر کمک می‌کنند. شرکت‌ها به‌صورت روزافزون به‌دنبال تطبیق ساعت‌ به‌ ساعت مصرف خود هستند.

شرکت‌های فناوری، بزرگ‌ترین خریداران الکتریسیته هستند. گوگل، مصرف جهانی انرژی خود را با مصرف شهر سان فرانسیسکو برابر می‌داند. طبق آمار شرکت دامینیان انرژی، نیروگاه محلی بویتون، مصرف الکتریسیته‌ی تاسیسات مایکروسافت در این شهر، ۲۴ درصد در سال گذشته افزایش یافته است. دامینیان انرژی تخمین می‌زند که تقاضای کلی الکتریسیته‌ی دیتاسنتر ویرجینیا نسبت به سال گذشته، ۱۸ درصد افزایش خواهد یافت.

افزایش شدید مصرف برق یکی از دلایلی است که شرکت‌های فناوری به انرژی‌های تجدیدپذیر روی آورده‌اند. انرژی باد و خورشید دو فایده‌ی عمده برای این شرکت‌ها دارند: انرژی‌های تجدیدپذیر به شرکت‌ها کمک می‌کنند تا به اهداف خود در پایداری خدمات دست یافته و در عین حال، به قیمت نفت وابسته نیستند. انرژی‌های بادی و خورشیدی هزینه‌های سوخت ندارند که بدین معنا است شرکت‌ها می‌توانند از قطعیت قیمت در بازه‌ی زمانی طولانی‌مدت اطمینان داشته باشند.

پروژه‌ی باتری مایکروسافت در بویتون نشان می‌دهد که شرکت‌ها چگونه به‌دنبال یافتن راه‌هایی جدید برای تامین پاک انرژی هستند. دیتاسنترهای این چنینی با سیستم‌های باتری عظیمی مجهز شده‌اند که در صورت قطعی برق، از عکس ها، ویدئوها و خبرگزاری‌های اینترنتی موردعلاقه ما محافظت کنند. اما بیشتر اوقات، فقط خاک می‌خورند.

سوال اساسی برای مایکروسافت این است که آیا باتری‌ های یک مرکز داده می‌توانند هم نقش پشتیبانی خود را ایفا کرده و در عین حال، بخشی از بار شبکه را تامین کنند؟

برندون میدو، از مدیران ارشد برنامه‌ریزی برای توزیع انرژی در مایکروسافت، سیستم را به نوعی دارایی مهجورمانده تشبیه می‌کند؛ منبعی ارزشمند که به‌ندرت استفاده می‌شود. میدو می‌گوید که شرکت در تلاش است تا ضمن به‌دست آوردن ارزش بیشتری از سرمایه خود، به اهداف انرژی پاک خود دست پیدا کند:

ما به منبع‌های پشتیبان خود که در دیتاسنترها نصب کرده‌ایم، نگاه می‌کنیم و می‌پرسیم: چه کاری می‌توان انجام داد تا این دارایی‌های استفاده‌نشده، به منبعی برای شبکه‌ی برق و به‌خصوص یکپارچه‌سازی و تعادل انرژی‌های تجدیدپذیر تبدیل شوند؟

این باتری‌ ها به‌دلیل انعطاف‌پذیری خود، گزینه‌ای جذاب برای بخش برق هستند. برخلاف نیروگاه‌های گاز طبیعی که تزریق برق به شبکه را با تاخیر انجام می‌دهند، باتری چنین فرایندی را به‌سرعت انجام می‌دهد. به همین دلیل، این باتری‌ ها منبعی ارزشمند در جبران کمبودهای ناگهانی منبع‌های تولید برق محسوب می‌شوند.

از سوی دیگر، این باتری‌ ها بخشی از پازل وارد کردن انرژی‌های تجدیدپذیر بیشتر به شبکه برق هستند. به‌عنوان مثال، اگر ابر بخشی از تاسیسات خورشیدی را بپوشاند، باتری‌ ها سریعا به شبکه متصل شده و کمبود الکتریسیته را جبران می‌کنند.

هزینه‌ی باتری‌ ها در سال‌های اخیر کاهش یافته است؛ اما آن‌ها باز هم به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای گران‌قیمت هستند؛ مخصوصا اگر شرکتی بخواهد از آن‌ها فقط به قصد جبران نوسانات کوتاه مدت الکتریسیته استفاده کند.

به همین دلیل است که باتری‌ های دیتاسنترها برای این کاربری این چنینی مناسب هستند.

کایل هریسون، ناظر استراتژی انرژی شرکت در Bloomberg New Energy Finance می‌گوید:

من فکر می‌کنم که این باتری‌ ها با کاربردی‌تر شدن انرژی‌های تجدیدپذیر، شبکه‌ی پایدارتری فراهم می‌کند. این شرکت‌ها نشان می‌دهند که درکی عمیق از بازار انرژی دارند؛ اما آن‌ها می‌خواهند ضمن حفظ انعطاف‌پذیری، امنیت و عوامل دیگر، شبکه‌ی الکتریسیته پاک‌تری فراهم کنند.

این طرح برای مایکروسافت مزایای اقتصادی قابل‌توجهی دارد. پژوهشگران دانشگاه واشنگتن، یکی از دیتاسنترهای مایکروسافت را به‌منظور سنجش توانایی عملکرد دو منظوره‌ی باتری‌ ها، هم به‌عنوان پشتیبان دیتاسنتر و هم به‌عنوان بخشی از شبکه تامین الکتریسیته، بررسی کردند.

آن‌ها نتیجه گرفتند که مایکروسافت با کاهش مصرف انرژی خود در ساعات پیک مصرف برق می‌تواند هزینه‌های الکتریسیته خود را به میزان ۱۱ درصد کاهش دهد و در عین حال، با ارائه‌ی خدمات به شبکه، درآمد جدیدی کسب کند.

البته قطعا فناوری باتری در شکل کنونی خود، محدودیت هایی برای عملی کردن اهداف دارد.

باتری پشتیبان دیتاسنتر می‌تواند الکتریسیته را فقط برای چند دقیقه به شبکه تزریق کند؛ بنابراین آن‌ها راه‌حلی بالقوه برای نوسانات کوتاه‌مدت برق محسوب خواهند شد. از سوی دیگر، این پروژه هنوز در مراحل مقدماتی قرار دارد. آزمایش‌هایی که در کانتینر حمل‌ونقل مایکروسافت انجام می‌شوند، بخشی از پروژه‌ی آزمایشی شرکت ایتون، شرکت مدیریت برق، و PJM است.

اما نتایج اولیه، امیدبخش هستند. چندی پیش، گروهی از مهندسان برای مشاهده‌ی آزمایش‌ها وارد کانتینر شدند. در کانتینر، یک جفت باتری در مقیاس صنعتی، مجموعه ای از سرورهای کامپیوتری و یک اتصال ایمن اینترنت که کانتینر را به شرکت PJM متصل می‌کرد، به چشم می‌خورد. باتری‌ ها هر دو ثانیه سیگنالی را از PJM دریافت می‌کردند که الکتریسیته شبکه را تامین کرده یا دریافت کنند. نموداری روی یک لپ‌تاپ، روند کاری آن‌ها را نشان می‌داد. این نمودار دو خط را نشان می‌داد که یکی از آن‌ها سیگنال PJM و دیگری پاسخ باتری‌ ها به این سیگنال بود.

نتایج اولیه نشان دادند که باتری‌ ها در پاسخ به سیگنال PJM نسبت به یک نیروگاه برق معمول، موثرتر عمل می‌کنند؛ اما هنوز مسائلی باقی مانده است که باید بهبود داده شود. جیمز می‌گوید:

ممکن است شما فقط چند خط ببینید؛ اما برای ما، مثل روشن شدن لامپ حبابی برای اولین بار است.

پلاستیک، شیشه یا فلز؟ چه نوع بطری آبی برای ما و همینطور محیط زیست بهتر و کم‌ضررتر است؟

ظروف و گزینه‌های زیادی برای آب خوردن ما وجود دارند و با توجه‌ به نیاز مصرف‌کننده تغییر می‌کنند. اما کدام گزینه به عنوان بطری آب عاقلانه‌ترین انتخاب از نظر زیست‌محیطی است؟ بر اساس سلسه مراتب مدیریت زباله، بهترین انتخاب می‌تواند حتی از به‌ وجود آمدن زباله جلوگیری کند. گزینه‌های قابل بازیافت، نسبت‌ به بقیه‌ی موارد چندان ترجیح داده نمی‌شوند و آن‌ها هم که زیر خاک دفن می‌شوند، از بدترین انواع زباله هستند.

درخصوص بطری‌های آب، نگهداری و استفاده‌ی مجدد از بطری‌های قبلی همیشه بهترین کار است. مشخصا استفاده‌ی مجدد از بطری قبلی برای همیشه، بسیار بهتر از استفاده از چندین بطری‌ قابل بازیافت است.

همچنین استفاده از بطری‌های پلاستیکی یک‌بار مصرف برای نوشیدن آب اصلا برای محیط زیست خوب نیست. استفاده از آب لوله‌کشی به‌جای آب داخل بطری تصمیم خوبی است؛ به‌شرطی که کیفیت آب لوله‌کشی محل زندگی شما خوب باشد. اما انتخاب نوع بطری برای استفاده‌ی مجدد کمی پیچیده است. برای انتخاب باید چرخه‌ی زندگی بطری را بررسی کنیم.

چرخه زندگی

بررسی چرخه‌ی حیات روشی است که به‌منظور شناسایی تمامی تأثیرات یک محصول، از تولید گرفته تا استفاده و دور انداختن، بر محیط زیست انجام می‌گیرد.

طبق مطالعه‌ای ایتالیایی از چرخه‌ی زندگی درسال ۲۰۱۲، استفاده‌ی مجدد از بطری‌های شیشه‌ای و پلاستیکی بسیار بهتر از استفاده از بطری‌های یک‌بار مصرف پلی‌اتیلن ترفتالات (PET) است.

بطری آب PET

اما طبق مطالعه، استفاده از بطری‌های شیشه‌ای سنگین اگر فاصله‌ی پر کردن آن‌ها بیش از ۱۵۰ کیلومتر باشد، نسبت به بطری‌های یک‌بار مصرف PET، اثر بیشتری روی محیط زیست می‌گذارد.

احتمال اینکه شما از شیر آب بعدی برای پر کردن بطری شیشه‌ای خود بیش از ۱۵۰ کیلومتر فاصله داشته باشد، بسیار کم است؛ ولی همین مسئله اهمیت چگونگی مصرف محصول و مواد تشکیل‌دهنده‌ی آن را نشان می‌دهد.

گزینه‌های قابل استفاده مجدد

ما درسال ۲۰۱۱ درمورد چرخه‌ی زندگی بطری‌های قابل استفاده مجدد آلومینیوم، استیل و پلاستیک پلی‌پروپیلن بررسی‌هایی به‌ عمل آوردیم.

بطری‌های استیل و آلومینیوم به‌دلیل مواد و نحوه تولیدشان، تأثیرات بیشتری بر محیط زیست می‌گذارند. همچنین حجم فلز استفاده‌شده در آن‌ها نسبت‌ به موارد مشابه بسیار زیادتر است. بنابراین استفاده از بطری پلی‌پروپیلن بهترین گزینه است.

بطری‌های پلی‌پروپیلن همچنین برای سبک زندگی ما هم نسبت‌ به بقیه مناسب‌تر هستند. آن‌ها از شیشه و فلز سبک‌تر و انعطاف‌پذیرترند و حمل آن‌ها به باشگاه، اداره و … راحت‌تر است.

بطری آب پلاستیک پروپیلین

البته بطری‌های پلی‌پروپیلن از بطری‌های شیشه‌ای و فلزی عمر کمتری دارند و شما باید پس از چندین بار استفاده، بطری جدیدی جایگزین آن‌ها کنید. ملاحظات بهداشتی هم عاملی مهم برای بسیاری از افراد در انتخاب بطری تلقی می‌شوند. طبق پژوهش‌های جدید، ذرات پلاستیک در آب بطری‌های پلاستیکی وجود دارند.

استفاده‌ی مجدد از بطری‌های قبلی همیشه بهترین کار است

 جدای از سایر ملاحظات، شاید بهترین راه، خریدن یک بطری PET و چندین بار استفاده از آن باشد. بطری‌های PET خیلی سبک‌تر از سایر بطری‌های قابل استفاده‌ی مجدد هستند و البته عمر طولانی‌تری هم دارند. همچنین موقع بازیافت در اواخر عمر خود، بسیار راحت‌تر از بقیه‌ی بطری‌های پلاستیکی بازیافت می‌شوند. بنابراین بسته‌ به تعداد دفعات استفاده‌ی شما از بطری‌ها، می‌توانید وظیفه‌ی خودتان درقبال محیط زیست را به‌خوبی انجام دهید.

حفظ گزینه‌های قابل استفاده مجدد

چند نکته‌ی دیگر در خصوص اطمینان از اینکه بطری‌ها تأثیرات بدی از خود در محیط زیست بر جا می‌گذارند وجود دارد که عبارت‌اند از:

۱. پر کردن مجدد بطری آب از لوله (درمقابل استفاده از آب‌های خنک‌تر یا بطری‌های آبی که از کیلومترها آن‌طرف‌تر آمده‌اند) نیازمند بسته‌بندی و توزیع است. آب لوله‌کشی کمترین تأثیر زیست‌محیطی را نسبت‌ به بقیه گزینه‌ها دارد.

۲. بطری آب خود را کاملا تمیز کنید تا بهداشتی باقی بماند و از داشتن بطری‌های کثیف خودداری کنید. تمیز کردن بطری علاوه‌ بر اینکه تأثیرات مثبتی روی محیط زیست می‌گذارد، از نظر اقتصادی و خریدن بطری جدید هم مقرون‌به‌صرفه است. همین مسئله درخصوص فنجان‌های قابل استفاده مجدد قهوه هم صادق است.

تصمیم نهایی

برای کاهش تأثیرات محیطی نوشیدن آب، از یک بطری آب چند بار استفاده کنید. حتی اگر از یک بطری یک‌بار مصرف، چند بار استفاده کنید، از نظر چرخه‌ی زندگی و  کاهش میزان تولید زباله کمک زیادی کرده‌اید.

حفاظت از بطری و ظرف قابل استفاده‌ی مجدد هم نکته‌ای کلیدی محسوب می‌شود. تا می‌توانید از ظرف خود حفاظت کنید یا بیشترین طول عمر را از آن دریافت کنید؛ حتی اگر قرار بر اعمال چندین تغییر اضافه باشد.

درنهایت، نوشیدن مستقیم آب از لوله، از بقیه راه‌ها بهتر است؛ البته به‌شرطی که آب لوله دردسترس شما باشد. شما با این کارها علاوه‌ بر رساندن آب به بدنتان، به حفظ سیاره خود نیز کمک می‌کنید.

برداشت آب از مه

برای مقابله با خشکسالی و کمبود آب دانشمندان روش‌های جدیدی مانند باردار کردن قطرات آب موجود در مه و برداشت آن و استفاده از مواد جاذب آب را ارائه کردند. هفتاد درصد سطح زمین را آب فرا گرفته است اما تقریبا تمام این مایع، آب دریاهایی است که برای انسان قابل آشامیدن نیستند. مناطق زیادی در سطح جهان با مشکل جدی خشکسالی رو به رو هستند. کالیفرنیا در حال تجربه‌ی خشکسالی است و ساکنان شهر کیپ تاون آفریقای جنوبی در تلاش برای به تعویق انداختن روز صفر بی‌آبی هستند، روزی که شهر کاملا بی‌آب می‌شود. با افزایش رشد جمعیت و بالا رفتن دمای هوا و افزایش نگرانی‌ها، دانشمندان به‌دنبال یافتن روش‌های بهتری مانند برداشت آب از مه هستند.

جاناتان بورکو مهندس موسسه‌ی پلی تکنیک ویرجینیا می‌گوید:

در سرتاسر جهان مردمی که در سواحل زندگی می‌کنند، آب را از مه برداشت می‌کنند. مه نوعی ابر بسیار نزدیک به سطح زمین نزدیک است. برداشت‌کننده‌های مه معمولا شبکه‌های توری یک متر مربعی هستند که به‌صورت عمود بر مسیر باد نصب می‌شوند. وقتی باد موجب کشیده‌شدن مه در دستگاه می‌شود، توری‌ها قطرات را به‌دام می اندازند و گرانش زمین موجب ریزش آب داخل ظروفی می‌شود که زیر توری‌ها در نظر گرفته شده‌اند. میزان متوسط جمع‌آوری آب توسط این دستگاه‌ها، حدود ۳ لیتر در روز به ازای هر متر مربع توری است.

بورکو توضیح می‌دهد که زیبایی برداشت مه این است که برای انجام آن زحمت زیادی لازم نیست. این برداشت‌کننده‌ها در مناطق دوردست قابل استفاده بوده و نیاز به نظارت مستمر ندارند؛ فقط لازم است آن‌ها را نصب کنید و در پایان روز آب را برداشت کنید. البته این دستگاه‌ها چندان هم کارآمد هم نیستند. یکی از دلایل ناکارآمدی در ساختارهای یادشده این است که باید منافذ توری‌ها دارای کیفیت مناسب باشد. اگر منافذ زیاد از حد بزرگ باشند، قطرات آب از آن‌ها فرار خواهند کرد؛ اما اگر این منافذ را بیش از حد کوچک در نظر بگیریم، به‌علت کشش سطحی آب، عبور قطرات آب از منافذ آسان نخواهد بود.

برای حل مشکلات این دستگاه ساده، بورکو طی یک همکاری با بروک کندی، طراح صنعتی ویرجینیا به‌دنبال ایجاد یک برداشت‌کننده‌ی کارآمدتر با نام هارپ‌ مه رفت. مطالعه‌ی آن‌ها اخیرا در ACS Applied Materials and Interfaces منتشر شده است. کندی زمانی را در کالیفرنیای شمالی گذراند، منطقه‌ای پر از درختان چوب قرمز عظیم که تقریبا یک‌سوم مه را به دام می‌اندازند. با توجه به موقعیت طولی درختان، پژوهشگران بر آن شدند هارپ مه‌ هایی بسازند که فقط دارای سیم‌های عمودی باشند.

برداشت آب از مه – سیستم هارپ مه

این اصلاح، یعنی حذف سیم‌های افقی، ترفند ساده‌ای به نظر می‌رسید. آزمایش‌ها با استفاده از دستگاه‌های رطوبت‌ساز نشان داد که در این حالت، منافذ توسط قطرات آب مسدود نمی‌شد و آب از سیم‌ها به سمت پایین می‌چکد. با این روش به جای جمع‌آوری سه لیتر آب در روز به ازای هر متر مربع، ۹ لیتر آب جمع‌آوری می‌شد. در مرحله‌ی بعد، گروه پژوهشی قصد دارد این آزمایش‌ها را در فضای بیرون انجام دهد و نیز با همکاری با چند تولیدکننده در پی تولید ارزان و وسیع هارپ‌مه در مقیاس بزرگ هستند. برای مناطقی که با خشکسالی مواجه هستند، آب موضوعی حیاتی است. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی، دسترسی به آب در نیمی از جهان تا سال ۲۰۲۵ با مشکل رو به رو خواهد شد.

هارپ‌مه یک فناوری سطح پایین است که قادر است حدود یک تا ۳ درصد مه عبورکننده را جمع‌آوری کند. در مقاله‌ای که در Science Advances منتشر شد، گروهی از پژوهشگران موسسه‌ی تکنولوژی ماساچوست با استفاده از تکنولوژی پیشرفته نوع کارآمدتری از آن را معرفی کرده است. وقتی که هوا به یک مانع برسد (مانند تورهای سیمی)، تلاش می‌کند که از اطراف آن عبور کند. حال وقتی که آن هوا حاوی قطرات آب باشد، آب نیز از اطراف می‌گریزد و این یعنی از دست رفتن مقدار زیادی آب. ماهر داماک کشف کرد که دستکاری کردن نیروهای الکتریکی اطراف مه می‌تواند این مشکل را حل کند و کار برداشت را کارآمدتر کند.

نحوه‌ی کار دستگاه‌ها بدین صورت است: شما دارای برداشت‌کننده‌ی توری مه هستید. چند سانتی‌متر آن سو تر، سطحی عمودی با همان اندازه، قرار داده می‌شود که الکترودهایی روی آن قرار می‌گیرد. این الکترودها به یک منبع انرژی متصل می‌شوند و البته انرژی بسیار کمی لازم دارند. الکترودها موجب باردار شدن قطرات و حرکت رو به جلوی آن‌ها می‌شوند. بازده این روش ۱۰۰ در صد است.

این روش موجب آغاز به کار یک استارتاپ برداشت آب به نام خنک‌کننده‌ی بی‌نهایت شد. پژوهشگران می‌خواهند در کار خود، همین ایده را بگیرند و آن را در نیروگاه‌های انرژی که یکی از بزرگترین مصرف کننده‌ی آب در کشور هستند، به کار ببرند. بیشتر آب صرف کاهش دمای سیستم‌های کارخانه‌ای می‌شود. خلیل و دامارک می‌خواهند برداشت‌کننده‌های مه را نزدیک تاسیسات خنک‌کننده قرار دهند تا آب را جمع‌آوری و دوباره استفاده کنند. در حال حاضر خلیل و دامارک در حال ساخت یک نمونه‌ی آزمایشی از دستگاه جمع‌آوری مه هستند که در پایان امسال نزدیک یک کارخانه نصب خواهند شد. دامارک می‌گوید که آن‌ها پتانسیل‌های دراز مدت زیادی دارند. از آنجا که آب مورد استفاده در برج‌های خنک‌کننده‌ی کارخانه‌ها، تصفیه شده است؛ شاید بتوان روزی از این روش برای جدا کردن نمک از آب و استفاده در جوامع نزدیک استفاده کرد.

برداشت آب از مه – سیستم جمع آوری

مشکل دیگر این است که مناطق خشک نیاز به آب دارند؛ اما برداشت‌کننده‌های مه بهترین عملکرد خود را در مناطق مرطوب دارند. گروهی از پژوهشگران روشی را برای جمع‌آوری آب از بیابان با استفاده از نور خورشید توسعه دادند. چند سال پیش دانشمندان درمورد ویژگی‌های منحصربهفرد ماده‌ای که چارچوب فلزی-آلی (MOF) نامیده می‌شد، گزارش‌هایی انتشار دادند. MOF ها، مایعات را به سرعت جذب می‌کنند، حتی در شرایط خشکی و زمانی که نور خورشید وجود باشد هم این مایعات را آزاد می‌کنند. در سال ۲۰۱۴ این موضوع فقط در حد یک ایده بود؛ اما در یک مقاله که در Science Advances منتشر شده است، دانشمندان این دستگاه جمع‌آوری‌کننده‌ی آب را در منطقه‌ای از آریزونا که رطوبت آن ۸ درصد است، مورد آزمایش قرار دادند. این دستگاه از یک جعبه درون جعبه دیگری ساخته شده است. داخل آن چند کیلوگرم از ماده‌ی MOF قرار داده می‌شود و بیرون جعبه از پلاستیک شفاف ساخته شده است.

برداشت آب از مه

در طول شب، جعبه‌ی پلاستیکی باز می‌شود و دانه‌های MOF می‌توانند آب موجود در هوا را بگیرند. طی روز جعبه پلاستیکی بسته است ولی نور خورشید از پلاستیک گذشته و درون آن را گرم می‌کند و موجب می‌شود که آب از MOF خارج شود. آب متراکم‌ شده و در قسمت پایین جعبه قابل جمع‌آوری است. این دستگاه کوچک است و به ازای هر نیم کیلوگرم از MOF، چیزی حدود یک‌سوم فنجان آب جمع‌آوری می‌کند. البته MOF ها گران هستند؛ ولی پژوهشگران به‌دنبال یافتن انواع ارزان‌تری هستند تا به‌جای زیرکونیم، آلومینیوم مورد استفاده قرار دهند. آن‌ها همچنین به‌دنبال ساخت انواع فعال‌تری از این دستگاه‌ها هستند. اگر یک فن وجود داشته باشد که بتواند هوا را به سمت داخل جعبه براند، آب بیشتری جمع‌آوری خواهد شد. پژوهشگران این دستگاه را در یکی از گرم‌ترین و خشک‌ترین مناطق کالیفرنیا تست خواهند کرد.

نظر شما در مورد برداشت آب از مه چیست؟ آیا نمی توان در مناطق شمالی ایران از سیستم های برداشت آب از مه استفاده کرد؟

در فرآیند باروری ابرها، مواد شیمیایی برای افزایش بارش در یک منطقه به ابرها اضافه می‌شوند؛ البته نتیجه‌ به عوامل مختلفی وابسته است.

باروری ابرها به فرآیند اضافه کردن مواد شیمیایی به ابر برای افزایش بارش گفته می‌شود. در این فرآیند ذرات کوچکی در ابرها پخش می‌شود تا به بارش برف یا باران کمک کنند. دانشمندان از دهه‌ی ۱۹۴۰ این فرآیند را آغاز کرده‌اند، در این دوره شواهد اندکی مبنی بر نتیجه‌بخش بودن این روش وجود داشت.

در دهه‌ی ۱۹۴۰، دانشمند جوی برنارد ونگوت به این نتیجه رسید که ذرات یدید نقره می‌توانند ابرهای حاصل از بخار آب را تا دمای پائین سرد کرده و در فضای آزمایشگاه به برف تبدیل کنند. به این روش بارورسازی یخزاد یا Glaciogenic گفته می‌شود.

                                          هواپیمای بارورسازی در تاسمانیا، حامل یدید نقره

باروری ابرها به روش یخزاد فقط در صورتی نتیجه‌بخش است که تمام شرایط لازم آن مهیا باشد. یک آزمایش بارورسازی یخزاد در تازمانیا انجام شد، در عملیات بارورسازی هیدرو تازمانیا از یک هواپیمای سبک برای اضافه کردن یدید نقره (در شرایط مناسب طبق پیش‌بینی‌ها) استفاده شد. یک محل مناسب دیگر برای بارورسازی یخزاد کوه‌های برف‌خیز در منطقه‌ی نیو ساوث ولز است. نیروگاه برق Snowy Hydro هم از یدید نقره استفاده می‌کند؛ اما روش انتقال آن کمی متفاوت است.

آیا واقعا نتیجه بخش است؟

با وجود سال‌ها تلاش برای باروری ابرها ، انجام این روش خارج از محیط کوچک آزمایشگاه دشوار است. یک دلیل عمده‌ برای چنین مشکلی این است که واسطه‌های اندازه‌گیری در سال‌های گذشته قادر به اندازه‌گیری بی‌درنگ ابعاد قطره‌ی آب موجود در ابرها نبوده‌اند. دانشمندان بدون دانستن عملکرد ابرها پس از بارورسازی نمی‌توانند از نتیجه‌بخش بودن یدید نقره مطمئن شوند. یک دلیل دیگر برای مسئله‌ی یادشده این است که ماهیت بی‌نظم آب‌وهوا، انجام آزمایش‌های کنترل‌شده‌ و طبیعی را تقریبا غیرممکن می‌سازد. با اجرای یک مرتبه بارورسازی دیگر نمی‌توان آن را در همان جو مشابه برای بار دوم تکرار کرد؛ زیرا شرایط جوی تکرار نمی‌شود.

به‌طور کلی اندازه‌گیری و فاکتوربندی دقیق در این آزمایش غیرممکن است؛ به‌خصوص وقتی با داده‌های جهان واقعی سروکار داشته باشیم. از طرفی به گفته‌ی منتقدها این بررسی‌ها بر اساس تحلیل آماری از داده‌های بارش انجام گرفته است و شامل یک زمینه‌ی کل و جامع برای نمایش علت و تأثیر آن نیست.

در آزمایش‌های جدیدتر مؤسسه‌ی علوم ملی و مؤسسه‌ی برق آیداهو، تیم بررسی، آزمایشی را در کوهستان جنوب غربی آیداهو انجام دادند، آن‌ها برای این آزمایش منتظر ماندند، ابرهای سرد در آسمان ظاهر شوند. ابرها در دماهای صفر درجه‌ی سانتی‌گراد تا منفی ۱۵ درجه‌ی سلسیوس به‌اندازه‌ی کافی برای انجماد سرد هستند.

پس از ظاهر شدن ابرهای مناسب در آسمان، تیم پژوهشی وارد عمل شدند. آن‌ها هواپیمایی را به پرواز درآوردند که بین دو رادار مستقر در زمین به حرکت پرداخت، این هواپیما محفظه‌هایی حامل یدید نقره را در میان ابرها پخش کردند. یک هواپیمای دیگر مجهز به تجهیزات اندازه‌گیری برای خواندن ارقام در یک مسیر عمودی به پرواز درآمد. در ابتدا هیچ اتفاقی نیفتاد، رادار تنها قادر به مشاهده‌ی ذرات درشت بود، از طرفی ابرها حامل قطره‌های کوچکی بودند که برای رادار قابل‌تشخیص نبود. در نهایت، خطوط زیگزاگی پدیدار شدند که کاملا منطبق با مسیر حرکت هواپیمای اول بودند. در این خطوط، قطره‌های آب ابرها با برخورد به یدید نقره بزرگ‌تر شده و منجمد می‌شدند. پس از چند ساعت دانه‌های برف با قطرهای متغیر چند میکرون تا ۸ میلی‌متر پدیدار شدند، این داده‌ها به‌اندازه‌ی کافی برای سقوط روی زمین سنگین بودند.

مشکلات دیگر

مشکل دیگر برای باروری ابرها ، جهت باد است، جهت وزش باد باعث می‌شود بارش در یک منطقه‌ی دیگر رخ دهد. با وجود گزارش‌های سالیانه، هنوز هیچ گرایش قابل تفکیکی در رابطه با میزان بارندگی در جهت باد مشاهده نشده است.شرایط مناسب برای باروری ابرها اغلب اوقات به شرایط خشک (با یا بدون بارورسازی) وابسته هستند. نگرانی متداول دیگر، در مورد نشر یدید نقره است؛ البته با وجود نگرانی‌های موجود، تیم پژوهشی ثابت کرد که میزان یدید نقره‌ی به‌کاررفته برای فرآیند بارورسازی مضر نیست. به گفته‌ی پیروجی، یکی از پژوهشگرهای این آزمایش:

دقیقا مثل جست‌وجوی سوزن در انبار کاه است. بر اساس میانگین سالیانه، تقریبا ۲۰ کیلوگرم یدید نقره  را در یک ناحیه با وسعت ۲۰۰۰ کیلومتر مربع توزیع کردیم؛ بنابراین مثل این است که بخواهیم در مقیاس یک تریلیونیم اتمسفر به دنبال ذرات یدید نقره بگردیم.

با وجود تلاش‌های زیاد و آزمایش‌های انجام شده هنوز لازم است به چند سؤال ذیل در مورد فرآیند باروری ابرها پاسخ داد: آیا این فرآیند می‌تواند برف کافی را برای تأمین ذخایر آب تولید کند؟ آیا ازنظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه است؟

نظر شما در این مورد چیست؟

در حال حاضر وضعیت نیروگاه‌های پسماند سوز در کشور مطلوب نیست اما اخیرا مجلس شورای اسلامی مصوبه‌ای را در راستای توسعه تولید برق از زباله ابلاغ کرده است که اگر در این بین شهرداری نیز کمک رسان وزارت نیرو باشد، می‌توان نسبت به توسعه این نیروگاه‌ها امیدوار بود.

این نیروگاه زیست توده (Biomass) هلندی با استفاده از فضولات مرغی، برق بیش از ۹۰ هزار خانه را تامین می کند.

در آخرین پیشرفت های حوزه تولید انرژی از زیست توده در مقیاس بزرگ، هلند در حال حاضر دارای بزرگترین نیروگاه تولید انرژی از فضولات مرغی – بله درست خوانده اید، فضولات مرغی-  در جهان است. اگرچه استفاده از فضولات مرغی در نیروگاه های زیست توده بحث جدیدی نیست، اما موضوع مهم مقیاس بزرگ آن و ارائه یک منبع تجدید پذیر انرژی هم زمان با حل کردن مشکل زیست محیطی کود مرغی است. این نیروگاه سالیانه یک سوم از کل فضولات طیور تولید شده در کشور هلند (معادل ۴۴۰ هزار تن) را به انرژی تبدیل می کند.   

این نیروگاه با ظرفیت ۳۶٫۵ مگاوات در شهر موردیک (Moerdijk) واقع شده است و سالانه ۲۷۰ میلیون کیلووات ساعت برق (تقریبا معادل برق مورد نیاز ۹۰ هزار خانوار) تولید می کند. هزینه ساخت و بهره برداری این پروزه ۱۵۰ میلیون یورو بوده است و به گفته سازندگان آن، این نیروگاه هیچگونه گاز گلخانه ای مانند دی اکسید کربن و متان تولید نمی کند، که جالب است بدانید در حالت معمول، استفاده از فضولات  مرغی به عنوان کود در مزارع باعث افزایش گازهای گلخانه ای می شود.

پیشتر از این، دولت هلند مجبور به انتقال ۸۰۰ هزار تن فضولات مرغی خود به خارج از کشور به منظور فرآوری آن با هزینه های گزاف بوده است. اکنون حتی خاکستر باقی مانده از سوزاندن فضولات مرغی در این نیروگاه نیز به عنوان کود غنی از فسفر و کلسیم فروخته می شود. در حال حاضر ضایعات بیش از ۶۲۹ مرغداری جمع آوری و به نیروگاه زیست توده انتقال داده می شود.

برای اولین بار در انگلستان، انرژی بادی برای یک کشور برق بیشتری نسبت به انرژی هسته ای در یک چهارم اول سال تولید کرده است.

از ژانویه تا مارس ۲۰۱۸، انرژی بادی ۱۸/۸% از کل انرژی مورد نیاز بریتانیا را تولید کرده درحالیکه این مقدار برای انرژی هسته ای ۱۸/۷% بوده است. با این حال، گاز طبیعی با ۳۹/۴% همچنان بیشترین سهم تولید انرژی در انگلستان را به خود اختصاص داده است. بر طبق ادعای دانشگاه Imperial College London در طول شب ۱۷ مارس، انرژی بادی تقریبا ۵۰% از برق مورد استفاده ساکنان بریتانیا را تامین کرد.

این صنعت همچنین بین ۱۲ تا ۴۳ % درصد از انرژی مورد نیاز کشور انگلستان را در طی شش روز هوای زیر صفر درجه سیلسیوس را تولید کرد. در سه ماهه اول سال ۲۰۱۸، دو نیروگاه هسته ای انگلستان به طور موقت یکی برای تعمیر و نگهداری و دیگری به دلیل نفوذ جلبک دریایی به سیستم خنک کننده خاموش شدند.

اگرچه این برای اولین بار است که در انگلستان برق تولیدی انرژی بادی بیشتر از انرژی هسته ای است، اما وزارت انرژی انگلستان ابراز امیدواری کرده است که این روند همچنان ادامه پیدا کند و حجم سرمایه گذاری در بخش انرژی های تجدید پذیر را افزایش خواهد داد.

نقشه مزارع بادی انگلستان

این پروژه جدید با مساحت تقریبی ۲ کیلومتر مربع برای حل معضل افزایش روزافزون تولید زباله در چین، به بزرگترین زباله سوز دنیا تبدیل خواهد شد.

شهرهای بزرگ دنیا برای مقابله با کوه های عظیم الجثه زباله شهری خود، دو راه حل پیش روی خود دارند. بعضی شهرها همانند سانفرانسیسکو تمامی زباله و ضایعات جمع آوری شده را بازیافت می کنند و تقریبا میزان دفن زباله آنها صفر است. رویکرد دوم مواجه با حجم انبوه زباله شهری، سوزاندن آن و تبدیل به برق است.

کلان شهر شنژن (Shenzhen) در چین در راستای مدیریت پسماند و تبدیل زباله به انرژی، بزرگترین زباله سوز دنیا را با ظرفیت ۵ هزار تن در روز تا سال ۲۰۲۰ افتتاح خواهد کرد. این زباله سوز جدید یکی از ۳۰۰ نیروگاه تبدیل زباله به انرژی است که دولت چین قصد دارد در سه سال آینده برای کمک به جبران گسترش سریع حجم زباله این کشور احداث کند. ویژگی منحصر به فردی که این زباله سوز را از سایر زباله سوزها متمایز می کند (علاوه بر اندازه بزرگ و طراحی جذاب آن)، این است که در این نیروگاه یک مرکز بازدید برای توریست ها در نظر گرفته شده است. همچنین یک مسیر دایره ای مخصوص پیاده روی برای بازدید کنندگان طراحی شده است که در طول آن تمام مراحل فرآیند زباله سوزی به ترتیب نمایش داده می شود و انتهای مسیر به پنل های خورشیدی موجود در سقف آن ختم می شود.

کریس هاردی (Chris Hardie)، نماینده شرکت دانمارکی Schmidt Hammer Lassen که در مزایده طراحی این زباله سوز برنده شده است، می گوید:

چالش اصلی مدیریت پسماند آموزش است و مشاهده و تجربه فرآیند زباله سوزی از نزدیک بخشی از روند آموزشی است. آن را مانند این در نظر بگیرید که در دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی تقریبا همه افراد سیگار می کشیدند. اما بعد از دورانی که مردم با خطرات سیگار کشیدن برای بدن انسان آگاه شدند این روند متوقف شد. تولید زباله نیز مشابه سیگار کشیدن است. اگر از نزدیک لمس کنید که با تولید زباله آسیب می بینید، آیا تولید زباله را متوقف نخواهید کرد؟

در حال حاضر در چین بیشتر حجم زبالات و ضایعات شهری دفن می شوند که بسیار برای محیط زیست خطرناک است. علاوه بر این در سال گذشته با ریزش محل دفن زباله در شنژن، بیش از دهها نفر جان باختند. کمبود فضا و تغییرات آب و هوایی از مشکلات دیگر دفن زباله بشمار می رود (پوسیدن و فاسد شدن ضایعات در روش دفن باعث انتشار گازهای گلخانه ای می شود).

از طرفی سوزاندن زباله نیز باعث تولید آلاینده های زیست محیطی می شود (۱ تن سوزاندن زباله= ۱ تن انتشار  CO₂). مطمعناً این ارقام قابل قبول نیست، اما هنگامیکه شما آن را با دفن زباله مقایسه می کنید (۱ تن دفن زباله= ۶۰ متر معکب انتشار متان)، زباله سوزی بسیار روش بهتری است. لازم به ذکر است این مقدار انتشار گاز متان دو برابر بیشتر از زباله سوزی باعث افزایش گرمایش کره زمین می شود. با این حال، در ساخت این بزرگترین زباله سوز دنیا در چین، از پیشرفته ترین تکنولوژی های موجود استفاده می شود که انتشار گازهای خروجی آلاینده آن را  به میزان قابل توجهی کاهش می دهد.

با شروع به کار کردن این نیروگاه بخشی از برق شهر شنژن نیز تامین خواهد شد، هرچند سوزاندن منبع اصلی انرژی نیست. نزدیک به ۴۴ هزار متر مربع پنل های خورشیدی بر روی سقف این مجموعه نصب و اجرا خواهد شد. اینکه چه مقدار انرژی از سوزاندن به دست می آید به نوع زباله بستگی دارد و در طول زمان متغیر است. از طریق بازیافت و تفکیک زباله می توان کیفیت زباله قابل سوختن را بهبود بخشید تا زباله سوز با بیشترین بازده کار کند. با انجام این تغییرات و آگاه سازی مردم، از حجم زبالات شهری کاسته می شود.

به طور کلی می توان گفت گام برداشتن در مسیر استفاده هر چه بیشتر از منابع تجدید پذیر و کاهش مصرف سوخت های فسیلی همان چیزی است که سرانجام باعث نجات کره زمین می شود. خشکسالی، قحطی، نابودی جانوران و گیاهان از بارز ترین اثرات افزایش گرمایش جهانی است که ادامه نسل بشر را تهدید می کند. نظر شما در این رابطه چیست؟